Rozdział 1

Koszmary

"niestety nocna mara, karmi organizm i umysł

podsuwa następne smutki na czarnym talerzu

wilgotnym od łez szloch i płacz

wypełnia ciszę nocy"

           Obudził mnie zapach dymu i uczucie straszliwego gorąca. Ogień rozprzestrzeniał się machinalnie, muszę jak najszybciej wydostać się z jego objęć. Próbuje zbiec ze schodów na parter, lecz poręcz płonie jak zapałka. Za chwile całe schody staną w płomieniach tego przeraźliwego żywiołu. Muszę stąd uciec. W połowie drogi uświadomiłam  sobie, że nie jestem w domu sama. Rodzice. Zawróciłam do ich pokoju, ale nikogo tam nie zastałam. Coraz bardziej dym uniemożliwiał mi normalne oddychanie, a żar ognia palił w oczy. Pobiegłam do pokoju brata.

    - Olli...!Olli...!

    - Mamo.....Tato.....Olli !! Gdzie jesteście....?!?

               Sprawdziłam tyle pokoi ile zdołałam, do trzech nie mogłam się dostać przez ogień i ilość dymu. Moje gardło rozpalał ostry żar, a płuca miałam jak z węgla. Czułam jak moje ciało słabnie. Może reszta już wydostała się z domu. Pomyślałam z nadzieją.

    - Tak, na pewno już czekają na zewnątrz.- powiedziałam do siebie na głos

          Teraz tylko muszę przedostać się przez gęsty dymu i odnaleźć drzwi. Gdy do nich dotarłam omal nie zapłakałam z ulgi, złapałam za klamkę i syknęłam z bólu. Klamka była cholernie gorąca by dotknąć ją gołą ręką. Złapałam ją przez rękaw. Jak tylko wyszłam na taras poczułam potężny podmuch zimnego powietrza. Zaczęłam gwałtownie  je łapać. Wyszłam na podjazd i przyjrzałam się okolicy. Na ulicy nie było nikogo, było przerażająco pusto. W dodatku ta dziwna cisza, sprawiła drżenie moich kolan. Każdy dom był pogrążony w ciemności. Dostałam ataku paniki.

    - Pomocy!! Ratunku, czy ktoś mnie słyszy?! Proszę nam pomóc.... - krzyczałam z całych sił.

                Po policzkach popłynęły mi łzy. Strasznie mnie piekły, przetarłam je dłonią, ale to tylko pogorszyło sprawę, wszystko było teraz zamglone. Byłam obolała i wyczerpana, z każdym krokiem było coraz gorzej. Resztkami sił weszłam na werandę do Państwa Kolinsów, zajrzałam do okien, ale panowała totalna ciemność. Podeszłam do drzwi i z całych sił uderzałam  w nie pięścią tak mocno, że aż przetarłam sobie kłykcie. Nikt nie otwiera. Niemożliwe żeby nikogo nie było?  Zrezygnowana wyszłam znów na ulicę i z całych sił wołałam o pomoc.

    - Czy ktoś mnie słyszy...Pomocy..?- krzyczałam krztusząc się z każdym wypowiedzianym słowem

               Stałam tyłem do mojego domu, gdy usłyszałam dziwny dźwięk. Jakby ktoś wypuszczał powietrze z opon, Spojrzałam za siebie i w tym samym momencie budynek runął jak domek z kart. Gorący podmuch sprawił, że upadłam plecami na ziemię, przed oczyma zawirowały mi milion gwiazd. Jęknęłam z bólu, próbowałam się  podnieść, jednak nie miałam już sił, czułam, że  opuściły mnie całkowicie. Z każdym uderzeniem serca czułam, że tracę przytomność. Uroniłam ostatnią łzę za rodzinę, której nie zdołałam uratować.

    - Przepraszam… 

To mój pierwszy wpis dzisiaj. Strasznie się denerwuję, mam ogromną nadzieje że spodoba się wam moje opowiadanie. To pierwszy rozdział ale postaram się wstawiać co niedzielę kolejne rozdziały. Liczę na wasze opinie pozytywne jak i negatywne.Miłego czytania :)