Rozdział 2

New York

    Obudziłam się z krzykiem zalana zimnym potem. Nie miałam zielonego pojęcia jak to się stało, ale znalazłam się na podłodze. Rozmasowałam obolały kark. Od tygodnia jest to samo, miałam nadzieje, że ten rozdział z życia mam już za sobą. Jednak mój umysł lubił mnie gnębić. Co noc męczy mnie ten sam koszmar, który przypomina mi ten horror sprzed dwóch laty . I jeszcze te ekstremalne pobudki poza łóżkiem, wcale nie wyjdzie mi to na zdrowie. Powinnam przenieść się od razu na dywan. Pomyślałam z przekąsem. Tak zdecydowanie trzeba się nad tym dobrze zastanowić. Podnosząc się z podłogi ukradkiem  spojrzałam na zegarek. Szósta rano, jęknęłam. Przetarłam twarz ręką do wyjścia zostały dwie godziny.
       Zaspana i odrobinę obolała  po wlokłam się do kuchni po kawę, czarną jak moja dusza z domieszką cukru, zaraz postawi mnie na nogi. Wstawiłam wodę i poszłam do łazienki wziąć prysznic, najlepiej zimny. Od razu rozjaśni mi się w głowie. Weszłam do łazienki, oparłam się o umywalkę, z głośnym westchnieniem. Przetoczyłam mały spór, ze sobą za nim  spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Chociaż na ogół wyglądam nienagannie, to dzisiejszy ranek przebił wszystkie inne. Czarne loki opadły bezwładnie  na ramiona, pozbawione blasku i splątane  w kołtuny. Te straszne cienie pod oczami, wyróżniały się na bladej twarzy, jakbym nie przespała ani minuty. Dużo mi nie brakuję do Draculi. Westchnęłam zrezygnowana. Gorący prysznic, powinien sprawić, że przybędzie mi trochę kolorów. Jeszcze tylko parę świeczek zapachowych. Opuściłam łazienkę po kilku boskich minutach z uśmiechem na twarzy. Całkowicie zapominając jaką miałam straszną noc, a jeszcze gorszą pobudkę. Gdyby nie fakt, że wzięłam prysznic, pomyślałabym, że nadal śpię. 
       Po kuchni krzątała się  Amii. Moja współlokatorka i najlepsza przyjaciółka, która uwielbiała spać. Jakby miała taką możliwość przespałaby cały dzień. Jednym słowem leniuch. Przyjrzałam jej się bardzo dokładnie. Jest zdecydowanie za wesoła i jeszcze pogwizduję, po prostu niewiarygodne. Zdecydowanie coś jest na rzeczy. Zawsze nosiła nienaganną fryzurę, dzisiaj jednak zdecydowała na wysoki kucyk. No nie wierzę, do tego opaska z diamencikiem. Strój też dzisiaj zupełnie inny. Czarne spodnie, chociaż to się nie zmieniło, bardzo obcisłe do tego kremowa bluzeczka, z głębokim  dekoltem. Cały stój podkreśla jej niesamowitą figurę, której może pozazdrościć każda modelka w kraju. Do tego sarnie oczy  koloru czekolady z mlekiem. Jedyna rzecz której jej zazdroszczę. Po prostu wszechświat jest nie sprawiedliwy. Oczywiście nie mam zeza czy coś innego, są jak dwa migdały, tylko kolor mają nietypowy. Granatowe, prawie nawet czarne. Czasami gdy przyglądam się ludziom zbyt długo odwracają głowy, żeby tylko uniknąć mojego wzroku. Niekiedy  jest to przydatne w pracy, z natrętnymi klientami. Pod napięciem mojego zabójczego wzroku, nawet najtrwalszy i upierdliwy człowiek, w końcu się łamie i daje mi spokój. 
      Weszłam po ciuchu do kuchni i usiadłam na swoim miejscu. Powinnam się przywitać, jednak zdecydowałam, że poczekam aż dokończy śniadanie. Dopiero teraz dotarł do mnie zapach robionego śniadania. W całej kuchni  unosił się aksamitny zapach jajecznicy i świeżej kawy. Byłam po prostu wypełniona tym nieziemskim aromatem. Właśnie miałam zamiar się odezwać, jednak mój brzuch zdecydował, że będzie pierwszy. Dam sobie rękę uciąć, że sąsiedzi też to słyszeli.

- Chryste Kat, powiedz mi, że to nie byłaś ty.- Powiedziała rozbawiona.

- Oczywiście, że nie ja – Powiedziałam  z udawanym oburzeniem – Co ty  tu w ogóle robisz tak wcześnie rano? - Zapytałam. - Wydawało mi się, że jeszcze śpisz, gdy mijałam twoją sypialnie słyszałam chrapanie. - Dodałam z chytrym uśmieszkiem.

- Hmm...Nie, kochana, już nie spałam.- Powiedziała nie patrząc na mnie. -Od godziny już nie śpię .- Dodała szybko.

    W tym samym momencie usłyszałyśmy jak ktoś zamyka drzwi od naszego mieszkania. Spojrzałam na Amii, jej policzki się zaczerwieniły. Pokiwałam głową śmiejąc się, a ona tylko wzruszyła ramionami i podała mi jajecznicę na szynce ze szczypiorkiem. Unikała mego wzroku, jakby zrobiła naprawdę coś strasznego. Zaśmiałam się cicho ale i tak mnie usłyszała i spojrzała na mnie spod byka.

- Oh, głupia ja. Ty przecież nie chrapiesz prawda?- Dalej chichotałam jak wariatka.

    Nic nie odpowiedziała tylko spojrzała mi prosto w oczy, tym razem była twardsza niż zawsze i wytrzymała to napięcie. Machnęła na mnie wielkim widelcem i powiedziała próbując być poważna....

- Nie Twój interes smarkulo!- Skarciła mnie.

- Dobrze już dobrze- Podniosłam biały ręcznik ze stołu w akcie rozejmu – Wiec kim był ten tajemniczy chrapacz w Twoim pokoju?- Drążyłam temat. 

    Patrzyła na mnie bardzo długo, ale doczekałam się tylko machnięcia ręką i kiwnięcia przecząco głową.

- Dobrze, jakbyś chciała pogadać to wiesz gdzie mnie szukać, a tymczasem mogłabyś mi podać bekon i tosty?- Poprosiłam bardzo ładnie. 

    Zdziwiłam się, że Amii nie chce mi nic powiedzieć. Nigdy nie była z chłopakiem dłużej niż miesiąc. Twierdzi że nie chce się angażować w żaden stały związek, ponieważ musi być wolna i korzystać z życia póki może. Przyzwyczaiłam się już do jej wyskoków i do nowych partnerów w mieszkaniu. Jeśli chodzi o nich to moja współlokatorka jest bardzo wybredna. Z tego co wiem jeszcze po prostu nie trafiła na tego wymarzonego. Tłumaczy się tym, że nie wierzy w prawdziwą miłość. Nie mi ją osądzać, to jest jej życie i ma prawo robić z nim co jej się podoba. Tylko martwię się o nią, żeby nie przeholowała. Amii to świetna dziewczyna. Zasługuję na dobrego faceta. 
    Dwudziestodwuletnia wysoka blondynka. Ma czym oddychać, piękne duże oczy i karmelowa cera. Jednym słowem dla niektórych facetów mogłaby okazać się bliska ideału.  Ciągle truje mi, że powinnam zacząć chodzić na randki, w końcu  mnie zmusiła. Zgodziłam się dla świętego spokoju. Szczególnie mojego. Byłam na paru spotkaniach. A mówiąc paru, mam na myśli dwóch. Zakończył się totalną klęską. Dałam sobie spokój z randkami. Amii oczywiście twierdzi, że za szybko się zniechęciłam, ale ja wiem swoje. To po prostu nie dla mnie. Mamy różne charaktery, ogień i woda. I dlatego tak dobrze się dogadujemy, dopełniamy się jako przyjaciółki. Ona jest imprezowiczką , ja natomiast bardziej samotniczką. Owszem przebywam między ludźmi, ale tylko w pracy. Zdecydowanie wolę tylko towarzystwo mojego wilka i Amii. Właśnie gdzie on jest..? 
    Rozejrzałam się po kuchni, ale ani śladu cwaniaka. Wstałam do lodówki po sok i nalałam do dwóch szklanek. Wróciłam na swoje miejsce i zauważyłam że Amii jest jakaś cicha, co w jej przypadku to bardzo dziwne, zazwyczaj trajkocze o byle czym. Mogłaby umarlaka zagadać na śmierć. Popatrzyłam na nią z nad talerza zdecydowanie coś ją trapi.

- Co? Mam coś na twarzy ? - Zapytała z pełnymi ustami śniadania.

- Nie skąd. Tylko na czole wyraźnie masz wyryte „Mam Ci coś do powiedzenia „ Więc Słucham.

- Wiesz czasami irytuje mnie to, że tak dobrze mnie znasz – Powiedziała pod nosem. Uśmiechnęła się do mnie, jednak w oczach widziałam zakłopotanie.

- Tak, tak wiem to taki mój dar, więc mów bo..- Przerwałam i spojrzałam na zegarek -  Za godzinę muszę  być za barem.

    Widziałam po jej twarzy że ze sobą walczy, czy mi powiedzieć. Na przemian otwierała i zamykała usta, ale nic nie powiedziała. Czekałam cierpliwie jedząc jajecznice. Nie będę naciskać. Zwykle nie musiałam długo czekać na jakieś nowinki ze świata Amii. Po dłuższej chwili pękła.

- Odeszłam z CafeMoon. - Gdy usłyszałam co powiedziała zakrztusiłam się sokiem. Omal gały nie wyskoczyła mi z orbit.

- Co zrobiłaś?! Ale…dlaczego ? Coś się stało ?-  Powiedziałam gdy w końcu przestałam się dusić.

- Nic się nie stało, po prostu zobaczyłam  w gazecie  informacje że otworzyli nową restaurację i poszukują kelnerki i kucharki. Więc pojechałam tam z ciekawości.  Jak się już  domyślasz przyjęli mnie – uśmiechnęła się pokazując  śnieżnobiałe zęby.

- Słyszałam o niej  podobno luksusowa restauracja. Czekaj jak się ona nazywa.. ? Marko ..? Bardzo się cieszę, naprawdę. - Zerwałam się z krzesła i mocno ją uciskałam

- Uh, dzięki Kat. Ale zaraz mnie udusisz.- Sapnęła mi do ucha.

- Przepraszam ,ale tak się cieszę. Am to naprawdę coś, odkąd pamiętam czekałaś na taką okazję – Usiadłam na swoje miejsce, Amii aż promieniała ze szczęścia, to dla niej wielka szansa, jest niesamowitą kucharką, najlepszą .

- Kiedy zaczynasz ? - Zapytałam ciekawa. 

- Od dzisiaj. Strasznie się denerwuję. Czekałam na taką okazję  bardzo długo, boję się że coś sknocę wiesz. Restauracje "Marko" są znane na całym świecie i szanowane, nie bez powodu posiada pięć gwiazdek. A jam mam jeszcze tam gotować. To mnie trochę przeraża.

    Widziałam po jej  twarzy, że jest trochę przestraszona i nie pewna. Co jest trochę dziwne bo Amii to twarda sztuka nie boi się podjąć ryzyka, zawszę było ponad wszystko. Wiem że zawszę o tym marzyła, a teraz gdy ma taką możliwość spełnić swe największe marzenie. Z pewnością nie sądziła, że ten dzień nadejdzie. Uśmiechnęłam się do niej i złapałam ją za rękę aby dodać jej otuchy.

- Kochanie, nie masz się czym denerwować , jesteś najlepszą kucharką jaką znam.- Powiedziałam szczerze.

- Bo nie znasz innej..- Zauważyła.

- Hej nie przerywaj mi. Może i nie znam ale i tak jesteś najlepsza. Mają ogromne szczęście że będą cię mieli w swojej kuchni. Wierz mi nie masz czym się denerwować. Łap byka z rogi i ruszaj.

    Poklepałam ją po dłoni aby się rozchmurzyła. Uśmiechnęła się szeroko, a w  oczach widziałam determinację. I znów była tą samą Amii. Pewną siebie i nieugiętą gotową podjąć każde wyzwanie.

- Dzięki już mi lepiej. Wiesz my tu gadu, gadu a zobacz która godzina.- Powiedziała, wskazując na zegarek.

    Spojrzałam na niego. Cholera, zerwałam się z krzesła jak oparzona.

Kolejny rozdział za mną. Nie mogłam dłużej wytrzymać i wstawiłam go już dzisiaj :) Jestem zadowolona z efektu. Mam nadzieję, że i ten przypadnie wam do gustu. Zachęcam do czytania i komentowania. Całuski.