Rozdział 10

PRZEZNACZENIA NIE ZMIENISZ

            Dźgnęłam go palcem w ramię i szybkim krokiem ruszyłam do szatni. Od rana tylko z nim kłopoty, nic tylko mnie wkurza.

           Otworzyłam jednym szarpnięciem szafkę, wyciągnęłam z niej białą koszulkę i czarny fartuszek. Przebrana już w strój spojrzałam na sweterek leżący przede mną. Na samym środku była ogromna plama. Kawa, sok pomarańczowy przytknęłam nos do plamy nie byłam pewna co tam jeszcze się znajdowało. Sok pomidorowy. Obrzydlistwo, kto piję takie coś. Taka mieszanka nie zejdzie nigdy. Wkurzona wrzuciłam sweter do szafki.

-Cholera jasna, pieprzona plama- trzasnęłam drzwiczkami.

    -Język kobieto- skarcił mnie Jack.

        Spojrzałam na niego wściekła, już miałam mu nawtykać, ale w ostatniej chwili zrezygnowałam. Poprawiałam strój, udając przy tym, że jego tu nie ma. Opierał się niedbale o ścianę i bacznie mnie obserwował. W tej pozycji wyglądał nonszalancko, moje ciało w brew mojej woli zareagowało na jego spojrzenie. Na moje szczęście jestem dobra w te klocki i nie dałam tego po sobie poznać.

 -Aniele czy ty się rumienisz?- Cholera. Ignoruj dalej Kat.

 -Długo już tak tu sterczysz? – zbyłam jego pytanie, udając przy tym że dopiero teraz go zauważyłam .- Podglądasz mnie?

-Kochanie jestem dżentelmenem- uniósł ręce w geście obronnym- nie podglądałem  cię. Daję słowo.

- Jaaasne..- skwitowałam  jego odpowiedz.

          Minęłam go bez dalszej dyskusji, stanęłam za blatem i zaczęłam go wycierać. Było na nim tylko kilka okruszków ale musiałam się czymś zająć, dopóki w pobliżu kręcił się Jack. Zmarszczyłam brwi i na niego spojrzałam.

-Tak na marginesie, dlaczego stoisz za mną?

-Pilnuję cię.- powiedział bez ogródek.

-Niech ci będzie. Ale dlaczego musisz to robić z tego miejsca? –zapytałam.

-Z tego miejsca łatwiej mi cię chronić.

-Chronić? Do cholery Jack, przed czym? Przed ekspresem do kawy? czy ciasteczkami?- rzuciłam w niego ściereczką.- siadaj do stolika. Równie dobrze możesz chronić mnie stamtąd.

-Dobrze już dobrze.- powiedział ze śmiechem i usiadł w rogu kawiarni przy oknie.

           Wróciłam do swojego zajęcia. Wypucowałam do czysta blat, poukładałam równo ciasta i ciasteczka. Również kubki do kawy ułożyłam równo. Sama nie wiem dlaczego robiłam to wszystko, nigdy nie przejmowałam się tymi drobiazgami. No ale co muszę przecież robić. Brit zerkała na mnie dziwnym wzrokiem, więc penie powinnam przestać, bo inaczej uzna, że powinnam wrócić do domu. A ja w tej chwili właśnie potrzebuje normalności.

-Kat, słońce co ty tu robisz? – odezwał się za mną męski głos, a dokładniej mój kochany szef.

-Pracuję Frank.-.powiedziałam wyciągają okruszki z gabloty.- chyba, że mnie zwolniłeś i zapomniałeś mnie o tym poinformować.- odwróciłam się w jego stronę.

-Oczywiście, że tu pracujesz.- powiedział szybko.- ale nie spodziewałam się ciebie tutaj dzisiaj. Sądziłem, że będziesz chciała zostać w domu.

-Potrzebuje odrobinę normalność, na chwilę zapomnieć.. – nie zdołałam dokończyć zdania bo głos mi się załamał.

- Wyciąganie okruszków z gabloty? To jest twoim zdaniem normalne zajęcie Kat? Na pewno nie dla ciebie. – Odezwała się Brit. Spiorunowałam ja wzrokiem. Nie wzruszona tym gestem poklepała mnie pocieszająco w ramie i poszła do szatni.

-Już dobrze Kat.- odezwał się Frank - nam również jej brakuję.- powiedział łagodnie.

          Kiwnęłam tylko głową, z mojego gardła i tak nie wydobył się żaden dźwięk, nawet jeśli bym chciała. Uśmiechnęłam się aby dać mu znak, że wszystko w porządku, ale mój wymuszony uśmiech go nie przekonał.

-Zgoda, jeśli będziesz źle się czuła w każdej chwili możesz iść do domu.- powiedział i wrócił do swojego biura.

           Odprowadziłam go wzrokiem póki nie zniknął za drzwiami swego gabinetu. Westchnęłam głośno i wróciłam do swojego zajęcia. Gdy się odwróciłam dostrzegłam Jacka stojącego naprzeciw mnie przed ladą. Spojrzałam na zamówienie które zostawiła mi Brit „dwie kawy z mlekiem i ciastko z kremem”.

Przygotowałam zamówienie ale Jack i tak nie ruszył się z miejsca. Nie wytrzymałam i warknęłam na niego.

    - Czego?

    - Chciałbym coś zamówić.- powiedział spokojnie

    - Nie mogłeś tak od razu?- zapytałam wściekła

    - Mogłem, ale lubię na ciebie patrzeć jak pracujesz. –uśmiechnął się.- i widziałem, że to cię wkurzy. Jesteś taka słodka jak się wkurzasz. –mrugnął do mnie i usiadł do stolika.

    - Hej! Zaczekaj ! – Wrzasnęłam za nim, zwracając tym samym na siebie uwagę wszystkich znajdujących się w restauracji, tylko nie jego.

       Co za palant nie mógł mi powiedzieć co chce zamówić? Poszukałam wzrokiem Brit, właśnie odbierała zamówienie od stolika który stał blisko Jack’a. Patrzałam z uporem na koleżankę, czekając aż na mnie spojrzy. Gdy w końcu raczyła skierować na mnie wzrok wskazałam jej głową Jack’a  aby odebrała od niego zamówienie, bo ja nie mam zamiaru tego robić. Zmarszczyła brwi nie wiedząc o co mi chodzi, pokazałam palcem na chłopaka za nią potem udałam że lewa dłoń to jej notes a palec wskazujący to długopis i przejechałam nim po dłoń. Po chwili zorientowała się o co mi chodzi, postukała się w czoło długopisem dając mi do zrozumienia że zgłupiałam. Zbyłam ją machnięciem ręki.

       Gdy Brit podeszła do jego stolika, ja z całych sił starałam się nie patrzeć w ich stronę. Za każdym razem gdy chciałam wyjść za lady i pokręcić się koło nich, jakiś kretyn podchodził po zamówienie. Z drugiej jednak strony dziękowałam bogu za tych kretynów.

       Skończyłam obsługiwać chyba dwunastego kre…. Em to znaczy klienta. Tak mi się przynajmniej wydaje, że był to dwunasty a może dwudziesty? Sama już nie wiem, po dziesiątym przestałam liczyć. A Brit nadal była przy stoliku Jack’a, a najlepsze jest to, że siedziała i dobrze się bawiła w jego towarzystwie. To po prostu przechodzi ludzkie pojęcie, miała go tylko obsłużyć a nie z nim flirtować do cholery! Zazdrość moja droga. Dupa a nie zazdrość. Skarciłam swój wewnętrzny głos, który odzywał się w nieodpowiednim momencie.

       Wzięłam parę oddechów na uspokojenie nerwów i wróciłam do pracy. Niech sobie ćwierkają, przynajmniej zielonooki nie będzie zawracał mi głowy.

       Zatraciłam się w wir pracy na kilka godzin. Brit też wróciła na swój tor, zostawiając Jack’a w spokoju. Zdziwiłam się trochę, że nie powiedziała mi o czym tak namiętnie dyskutowali, ale szczerze powiedziawszy nie obchodziło mnie to. Przynajmniej tak sobie wmawiałam. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że ani razu nie obdarzyłam go swym spojrzeniem, chociaż doskonale wiedziałam, że on nie stroni od obserwowania każdego mojego ruchu.

       Wróciłam za ladę i zabrałam się za wycieranie szklanek, zostały mi jeszcze dwie godziny do wyjścia a czymś muszę się zająć do tego czasu.

       Gdy tak wycierałam, zaczęłam rozmyślać o jutrzejszym  dniu. Tak naprawdę nie miałam w ogóle ochoty żegnać się z Am, nie żebym była jakimś bezdusznym człowiekiem, który nie chce iść na pogrzeb własnej przyjaciółki. To w ogóle nie powinno mieć miejsca, powinna żyć, była taka młoda i  pełna życia. A od jutra będzie pełna robaków. Dodał ponuro mój głos. Choć powinnam czuć smutek, w rzeczywistości byłam wściekłą. Tak wściekła, że aż czułam jak w moich żyłach krew buzowała niczym sztorm.

       Nagle poczułam ból, ale nie taki psychiczny czy coś, ale prawdziwy, fizyczny, konkretniej w prawej dłoni. Spojrzałam na rękę, szklanka która trzymałam, a raczej jej kawałki tkwiły w skórze. Musiałam ją rozgnieść pod wpływem złości. Bardzo krwawiłam, powinnam szybko coś zrobić ale nie mogłam oderwać wzroku od spadających kropel krwi.

Niespodziewanie przed oczami zaczęły pojawiać mi się dziwne obrazy. Z początku czułam się zdezorientowana, ponieważ wszystko było zamazane. Jednak gdy tylko zamrugałam kilkakrotnie, obrazy stawały się wyraźniejsze. Widziałam przed sobą nurt rzeki, i tonący w nim samochód. Jakiś mężczyzna zanurkował, długo nie wypływał. Byłam pewna, że już po nim jednak wynurzył się, ale nie sam, była z nim kobieta. Położył nieprzytomne ciało na brzegu niedaleko mnie. Cała twarz miała pokryta krwią. Mężczyzna zaczął ją reanimować. Ale ona już nie żyła. Zrobiła mi się strasznie smutno, wszystko jednak rozmyło mi się przed oczami, gdy mrugnęłam, poczułam w ustach coś słonego. Łzy, to było moje łzy. Wszystko wydawało mi się tak znajome, jakbym przeżyła coś podobnego. Choć wcale nie chciałam tego robić moje ciało, a przynajmniej tak mi się wydawało ,że należy do mnie. Wyciągnęło małą rączkę i zanurzyła we włosach  martwej kobiety. Mężczyzna szlochał nad ciałem zmarłej, w ogóle zapominając o mojej obecności, dopóki się nie odezwałam.

-Mamusiu. – powiedziałam cichutkim głosikiem.

Sama już nie wiem kto był w większym szoku ja czy mężczyzna. Ta martwa kobieta była moja matką? Jak to… 

-Och mój aniele. Choć do taty.

Więc to byli moi rodzice. No jasne, przypomniałam sobie, że bardzo nie dawno miałam podobne obrazy, tylko wtedy byłam gdzie indziej.

Ojciec pocałował ostatni raz żonę i wyciągnął w moją stronę ręce.

-Choć Aniołku.

      Raptem wszystko zniknęło. Ktoś szarpał moje ramie i uporczywie wołał moje imię. Zmarszczyłam gniewnie brwi, zdałam sobie sprawę, że to Jack powtarza ciągle moje imię.

-Katrin..! – nadal nawoływał jakbym była głucha

-Przestań się drzeć..- skarciłam go

-Nic ci nie jest? –Zapytał zdziwiony.

- Nie. A co ma niby być?- zanim jednak skończyłam odpowiadać poczułam pieczenie w prawej dłoni

      Omal nie zachłysnęłam się powietrzem, całą dłoń miałam we krwi. Nie zwracając na gadaninę Jack’a poszłam do łazienki i zmyłam całą krew. Już miałam wytrzeć ją w suchy ręcznik aby zabandażować rany, Jack już stał koło mnie trzymając  moją dłoń.

-Nie wycieraj, w rankach mogą być jeszcze kawałki szkła. – powiedział przyglądając się ranie.-choć, trzeba je wyjąć.- pociągnął mnie za sobą delikatnie ale stanowczo.- masz może pesetę?- zapytał siadając ze mną na ławeczce w szatni.

-Co? –zapytałam. Byłam tak skupiona na jego dotyku, że nie słyszałam co do mnie mówi.

-Pytałem czy masz pesetę?- powtórzył pytanie, a w jego szmaragdowych oczach widziałam iskierki rozbawienia.

- A po jaką cholerę mam ją mieć przy sobie?- zmarszczyłam brwi. Bardziej wkurzona na to, że tak bardzo podobał mi się jego dotyk, niż samo jego głupie pytanie. Ale na kimś musiałam wyładować frustracje. Pokiwał tylko głową rozbawiony.

-A twoja koleżanka?- nim jednak zdołałam odpowiedzieć na jego pytanie, do pomieszczenia wpadła Brii

-Proszę- podała chłopakowi pesetę.

        Spojrzałam na nią zdziwiona. Nie dlatego że miała przy sobie pesetę, ale dlatego, że wiedziała czego potrzebujemy. Zanim nas zostawiła spojrzała na mnie i mrugnęła do mnie i już jej nie było. Sama już nie wiem co było dziwniejsze istnienie wampira z wahaniami nastroju czy zachowanie koleżanki.

         Z rozmyślania wyrwało mnie przeszywający ból. Zaczynał się u prawej dłoni i doszedł do palców w nodze. Jakbym złapała węgorza elektrycznego gołą ręką. Syknęłam z bólu, próbowałam się wyrwać ale Jack przytrzymał mnie mocniej.

         Spiorunował mnie wzrokiem. Wyczytałam z nich, że nie  mam się wiercić inaczej będzie bolało jeszcze gorzej. Zacisnęłam więc zęby i się uspokoiłam. Widząc, że będę spokojnie siedzieć wrócił do wyciągania szkiełek. Jego zaciśnięte w wąską kreskę usta zdradzały, jak bardzo stara się nie sprawiać mi więcej bólu. Zacisnęłam mocniej zęby i skupiłam myśli na czym innym.

-Gotowe- szepnęła moja osobista pielęgniarka.

Spojrzałam na moją zranioną rękę. Była profesjonalnie zabandażowana Spojrzałam na jego twarz. Uniósł twarz i nasze oczy się spotkały, był tak blisko, że mogłam dojrzeć złote plamki wokół źrenic.

- Ehm.. dzięki siostro. – przerwałam niezręczną ciszę i wyszłam z szatni zanim zdążył coś dodać.

         Minęło dokładnie godzina dwadzieścia minut i trzydzieści dwie sekundy odkąd widziałam ostatni raz Jack’a wychodzącego pośpiesznie z kawiarni. Westchnęłam zrezygnowana. Sama już nie wiem co się stało.

 Słuchaj Kat, mam pewną sprawę do załatwienia, to nie potrwa długo. Wrócę zanim skończysz prace, pójdziemy wtedy do domu razem. Pamiętaj nie wychodź póki nie wrócę rozumiesz? Pod żadnym pozorem nie masz wracać beze mnie, choćby nie wiem co się stało.  

         I tak stoję ubrana w płaszcz i czekam na niego. Jeszcze tylko dziesięć minut, jak się nie pojawi w drzwiach wracam do domu. Choć bardzo się starałam po dwóch minutach puściły mi nerwy i wyszłam szybko z kawiarni, wprost w zimne sidła Nowojorskiego wieczoru.

Na zewnątrz czekał na mnie jak zawsze mój wilk, spojrzał na mnie karcącym wzrokiem. Machnęłam na niego ręką.          

   -Och, daj spokój. Przecież czekałam wystarczająco długo na niego- powiedziałam sfrustrowana.

        Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę mieszkania. Mama nadzieje że jest puste. Po chwili z wielkim ociąganiem dołączył do mnie Shadow. Dopiero teraz zaczynałam się odprężać. Zwolniłam kroku, wzięłam duży wdech i wydech. Zmarszczyłam nos, w powietrzu wyrazie czuć zapach zbliżającego się deszczu. Spojrzałam w niebo, w tym samym momencie  na mój policzek spadła pierwsza kropla deszczu, a po niej następna i następna. Aż po chwili z nieba lunęła ściana deszczu.

Westchnęłam i spojrzałam w dół na wilka. Gdyby nie to że sama jestem przemoknięta do samej bielizny, roześmiałabym się na głos. Wyglądał przekomicznie, poczochrałam go po mokrym łbie.

   -Wybacz wilczku. – Szepnęłam.

        Na chodnikach robiło się coraz luźniej, większość ludzi chowała się w domach albo stała pod małymi daszkami czekając niecierpliwie na polepszenie pogody. Mogłabym wezwać taksówkę, ale czułam potrzebę przespacerowania się w deszczu i przemyśleniu kilku spraw.

        Od mieszkania dzieliła mnie tylko jedna przecznica, a od jakiegoś czasu czułam, że ktoś mnie śledzi. Shadow dreptał przede mną, z jakiegoś powodu nie wyczuł intruza, a może nic mi nie groziło. Wolałabym jednak tego nie sprawdzać. Wykorzystam fakt, iż osoba za mną nie wie, że wiem o jago istnieniu.

Zwolniłam kroku. Już miałam się odwrócić i zaatakować gdy nade mną przestało padać, co było dziwne zaufawszy, że wokół mnie nadal lało. Co jest grane? zmarszczyłam brwi i spojrzałam w górę. Parasol. Wielki, czarny parasol. Zerknęłam w bok i stanęłam jak kłoda.

   -Cam.- westchnęłam

   -Do usług.- wyszczerzył zęby w uśmiechu.

          Ruszyłam przed siebie, niestety jak na cień przystało podążył za mną. Włożyłam dłonie w mokre kieszenie kurtki. Szłam bardzo szybko, ale nie dlatego, że było mi zimno. O nie, wolałam bym już dalej moknąć niż dzielić przestrzeń z Cam'em.

Minęliśmy moją i Amii ulubioną piekarnię, posiadają  najlepsze muffiny i szarlotki w mieście. Najwidoczniej byłam bardzo głodna , bo poczułam smak bananowo – czekoladowej muffiny. Jakbym właśnie jedna ugryzła. Niestety wraz ze smakiem przybyło wspomnienie z  Amii, która wąchała zapach muffiny a wraz z nim wciągnęła jagodę. Chciało mi się śmiać na to wspomnienie, jednak z mojego gardła wydobył się żałosny szloch.

         Odruchowo przygarbiłam ramiona, spodziewając się pocieszającego gestu ze strony Cam'a. Na szczęście nic takiego nie nastąpiło. Odetchnęłam z ulgą, w tej chwili nie potrzebowałam żadnego pocieszania zwłaszcza z jego strony.

Cóż od domu dzieliło mnie jakieś dwadzieścia kroków. Sądziłam, że w tej nieskazitelnej ciszy dotrwamy do końca naszej drogi. Ale nie, wampirek postanowił to zepsuć.

   - Posłuchaj Kat…- zaczął

   - Nawet nie zaczynaj – przerwałam mu gwałtownie

   - Och daj spokój kurczaczku, chciałem tylko zapytać dlaczego wyszłaś wcześniej.- zapytał ignorując moje słowa. - Ok, niech zgadnę. - Ciągnął dalej gdy nie opowiedziałam. - Albo lubisz moknąć, albo Jack zrobił coś głupiego i dlatego postanowiła się ulotnić. Najwidoczniej źle interpretował moje milczenie bo ciągną te idiotyczne domysły dalej.

   - Czyli chodzi o Jack’a, tak jak myślałem.- stwierdził zadowolony z siebie.

   - Właśnie, że nie chodzi o niego. – skłamałam. - Miałam dzisiaj w planach przemoknięcie do suchej nitki. - mam nadzieje, wychwycił mój sarkastyczny ton.

   - Yhm.. Biorąc pod uwagę twój uparty charakter i jego niewyparzony język. No cóż, tylko on mógłby być powodem twojego wcześniejszego wyjścia.- powiedział przybliżając się do mnie. - A teraz choć już, kurczaczku bo będziesz chora. I tak mi się oberwie, że pozwoliłem ci się doprowadzić do takiego stanu.

        Miałam już powiedzieć że to wina Jack’a, bo obiecał idiota, że po mnie wróci ale zakręciło mi się w nosie i kichnęłam. Wtedy bez żadnych dalszych dyskusji Cam złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę domu. Nie protestowałam, szczerze to nie miałam już siły aby się z sprzeczać. Jak posłuszna owca pozwoliłam zaciągnąć się do mieszkania. Dostrzegłam Schadow’a czekającego już na nas pod drzwiami.

- A w ogóle co ty tu robisz Cam? Zwiedzałeś okolice, i tak po prostu na mnie wpadłeś, hm?- zapytałam ciekawa, chociaż znałam odpowiedz to i tak chciałam to od niego usłyszeć.

- Można tak powiedzieć. Kręciłem się po okolicy, ale gdy Jack napisał mi, że mam mieć na ciebie oko… dalej już sama sobie dopowiedz, kurczaczku. – puścił do mnie oko.

- Cam, jedno mnie tylko zastanawia. – zapytała nie zwalniając kroku.

- Tak kurczaczku? – spojrzał mnie zaciekawiony

- Powiedz mi proszę czy ja mam na twarzy dziób? Albo cokolwiek kurzego? –uniosłam dłoń nie oczekując na jego opowiedz – Nie! Więc do cholery nie nazywaj mnie kurczaczkiem!

         Naglę zatrzymał się. A, że to on właśnie trzymał nad nami  parasolkę zostałam zmuszona również się zatrzymać. Nie chciałam zmoknąć jeszcze bardziej. Już miałam mu nawtykać, żeby ruszył swoje cztery litery, kiedy wybuchnął śmiechem. I do diabła wyglądał przy tym strasznie seksownie. Oczywiście nie pokazałam tego po sobie. Jeśli dowiedziałby się, że uważam go za atrakcyjnego, wtedy by się dopiero puszył.

Gromiłam go miażdżącym wzrokiem, tak długo aż przestał głupio się śmiać.

    - Skończyłeś już?- Pokiwał głowa nie zdolny odpowiedzieć.- Świetnie.- warknęłam.-  A teraz się rusz bo jest mi już naprawdę zimno.-na potwierdzenie moich słów zaczęłam się trząść.

    - Wybacz – tonem jakim to powiedział, naprawdę było mu przykro.

          Westchnęłam, nie wiedząc co począć z tym natrętnym wampirem. Gdy w końcu weszliśmy do budynku, trochę się rozluźniłam, Schadow pognał schodami do mieszkania, ja jednak zdecydowałam na wygodę i ruszyłam do windy, po drodze  zauważyłam że nikogo nie ma w recepcji. Co było dziwne, bo o tej porze zawsze ktoś był na miejscu. Szybko jednak o tym zapomniałam gdy znalazłam się w windzie. Zrobiło mi się odrobinę cieplej, ale nadal trzęsłam się jak osika na wietrze. Objęłam się ciaśniej rękoma i zaczęłam nimi pocierać.

- Ściągaj kurtkę.- Usłyszałam za sobą głos Cama, zbita z tropu nie wiedząc o co mu chodzi. – No już .- ponaglił mnie bo nie ruszyłam nawet palcem. Sama nie wiem dlaczego to powiedziałam, ale będę obwiniać o to mój mózg, który trochę zmarzł i może przez chwilę nie funkcjonować normalnie.

-To tak się zabierasz za dziewczyny? Bbbbrawo Cam, z pewnością po takim tekście wskakują ci do łóżka jak szalone. - Poczułam jego gorący oddech gdy się nade mną nachylił i wyszeptał do ucha. Jak na ironie przeszedł mnie dreszcz, zanim zdążyłam to powstrzymać.

- Uwierz mi kurczaczku, nadejdzie taki dzień w którym będziesz błagać abym zdjął z ciebie ubranie.

          Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam. Miałam już na języku kąśliwą uwagę, ale nie mam już na niego siły. Lepiej będę się oszczędzać. Widziałam jednak kątem oka jak się szczerzy, najwidoczniej źle zinterpretował moje milczenie. Idiota. Musze jak najszybciej się od niego uwolnić, bo nie wytrzymam, A wtedy nie ręczę za siebie. Wpatrywałam się więc w drzwi windy.

          Po wiecznie trwających minutach drzwi łaskawie się przed nami otworzyły. Poczułam jak Cam obejmuje mnie ramieniem i lekko lecz stanowczo popycha do przodu.

Mój umysł chciał się bronić przed jego dotykiem lecz, lecz moje ciało przejęło pełna kontrolę. Na szczęście to wina tego, że jestem przemarznięta na kość. Szliśmy w milczeniu, w holu było słychać tylko nasze przytłumione przez dywan kroki i szczęk moich zębów.

Gdy minęliśmy łuk ujrzałam przy drzwiach siedzącego wilka, biedak był również cały przemoczony.

             Stanęliśmy przed drzwiami, a ja nieszczęsna sierotka szukałam kluczy od mieszkania. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w cieplutkiej sypialni ale dłonie trzęsły mi się jak staremu pijakowi, co nie ułatwiało mi zadania.

    - Wiesz, to nie będzie konieczne. – Odezwał się Cam po chwili usłyszałam otwierające się drzwi.

    - Co do… - nie dane było mi dokończyć, bo mój „opiekun” wepchnął mnie do mieszania, które tak a propos powinno być puste.

        Trzy pary oczy wpatrywały się w nas, z lekkim zdziwieniem lecz szybko to się zmieniło, gdy spojrzeli na Cama ze złością. Serio Dziewczyna stała  najbliżej mnie i mogę przysiąc że w jej oczach ujrzałam małe błyski. Chłopak nie zwracając na ich piorunujące spojrzenia odezwał się do rudej.

- Iw, nie stercz jak słup soli tylko zabierz ją do łazienki i doprowadź do porządku.

- Cam, psia krew miałeś ja pilnować. – powiedziała kręcąc głową

- Przecież pilnowałem, jest cała sama zobacz- powiedział mijając nas.

- Jack cię zabije, wiesz o tym. – Ostrzegła go.

- Daruj sobie Iw. – w tym samym momencie kichnęłam, a najgorsze było to że nie mogłam przestać. A do tego wokół mnie zaczynały się unosić różne przedmioty.

- Przepraszam nie kontroluję tego.- patrzeli na mnie przerażeni.

- Ooo bracie masz przerąbane- zaśmiał się ponuro… Alex. Jak dobrze pamiętam.

- Wypchaj się sierścią- warknął na niego Cam. Dosłownie warknął.

         Ruda spojrzała na mnie z troska w oczach i poprowadziła powoli do mojej sypialni. Zamknęła za mną drzwi i skierowała prosto do łazienki.

-Daj kochana pomogę ci zdjąć część ubrań, dobrze. – powiedziała pomagając je zdjąć.

          Nie protestowała, szczerze to nie miałam nawet na to siły. Gdy skończy ze mną zaczęła nalewać wody do wanny, w jednej chwili łazienka pokryła się parą. W między czasie ja szybko zrzuciłam bieliznę i szybko narzuciłam na siebie szlafrok. Nie to żebym się wstydziła swojego ciała, wręcz przeciwnie, ale nie znałam tej dziewczyny wystarczająco dobrze aby paradować przed nią nago.

         Wanna została napełniona do  granic możliwości, mam  nadzieję, że jak tylko do niej wejdę to czy większość wody nie zaleje mi łazienki. Albo jeszcze gorzej, sąsiadów. Z rozmyślania  wyrwała mnie ruda.

- No dobrze, kąpiel gotowa. Możesz się zrelaksować.- odezwała się wychodząc.- gdybyś czegoś potrzebowała zawołaj mnie.- obdarzyła mnie tym swoim ciepłym uśmiechem. Za nim jednak wyszła, usłyszałam swój głos.

- Dlaczego?- szepnęłam

- Co dlaczego?- zapytała nie wiedząc naprawdę o co pytam.

-Dlaczego to robicie? – powiedziałam już głośniej - Dlaczego mi pomagacie? Dlaczego tak się zachowujecie?

-Och - westchnęła głośno. Gdy na mnie spojrzała w jej oczach dostrzegłam współczucie.- Posłuchaj wszystko ci opowiem, wszyściutko obiecuję, ale najpierw weź kąpiel. Póki woda gorąca. A gdy już skończysz zrobię nam gorące kakao i odpowiem na twoje pytania. Umowa stoi?- czekała na moją reakcję, ja jednak nie wiedziałam co na to odpowiedzieć, więc kiwnęłam tylko głowa. – Świetnie. W takim razie miłego relaksu. – po tych słowach ruda czupryna zniknęła za drzwiami.

          Minęło sporo czasu a ja nadal znajdowałam się w wannie. Nie myślałam o niczym, po prostu gapiłam się w sufit jakby był zaczarowany. Czułam się już lepiej, do tego ta błoga cisza i pustak w głowie. Bo powiedzmy sobie szczerze, takie nie myślenie o niczym jest  zajebiste. Podejrzewam że nie każdy tak potrafi. Co jak co ale mieć chordę nieznajomych w salonie, w dodatku zobaczyć martwą przyjaciółkę, ba mało tego trzymać ją w ramionach plus oczywiście posiadanie nadprzyrodzonych mocy które przez pół życia starałam się stłumić. Każdy przecież tak ma, i w cale o tym nie myślę.

- Kogo ja chcę oszukać- powiedziałam na głos. – chrzanić to.

       Zanurzyłam się po czubek głowy, inaczej głowa mi wybuchnie od natłoku myśli. Teraz mam się relaksować. Jednak siły wyższe miały inne plan...

Rozdział X zakończony, po bardzo bardzo ale to bardzo długim czasie. Wybaczcie, ale nie miałam weny i czasu <zła> mam nadzieje, że ktoś tu zaglądnie. A ja postaram się nadrobić u was zaległości. Trzymajcie się cieplutko. Pozdrawiam, buziaki.